Redngote

Francuskie słowo redingote jest zniekształconym "riding coat" (płaszcz do jazdy konnej), który początkowo był tylko ubiorem męskim. Redingoty szyto z jedwabi gładkich lub prążkowanych, aksamitów i wełny, zależnie od zamożności właścicielki i sytuacji - taką suknie noszono "na ulicę", w czasie podróży lub jako rodzaj wygodnej sukni codziennej. W odróżnieniu do typowych sukien miały zawsze długie rękawy i zachodziły dość wysoko pod szyję. Staniki zapinane były na duże ozdobne guziki, które, oprócz szerokich rewersowych kołnierzy i krótkich okrywajacych barki pelerynek, były elementem przeniesionym z męskiego stroju.
Rozróżniano dwa fasony tych sukien - redingote, o spódnicy schodzącej się z przodu i często również zapinanej na guziki, i demi-redingote, o spódnicy szeroko otwartej z przodu i ukazującej petticoat. Pod redingoty nie noszono panier, objętość spódnicy uzyskiwano przez spódniczki a czasem dodatkowo wypchane wałeczki noszone na biodrach.

Mimo swojego pochodzenia redingoty żadko były strojem do konnej jazdy. Szyte były wtedy z wysokojakościowego sukna, czarnego, granatowego lub czerwonego i często zyskiwały złocone szamerunki.

Z redingotą wiąże się też początek kariery damskiej torebki - pod tymi niezbyt szerokimi sukniami tradycyjna, przywiązywana pod spódnica kieszonka psuła linię. Dlatego damy coraz częściej nosiły torebkę w ręce.