|
Lekkie atłasowe płaszczyki w formie peleryn, przybrane lamówką z łabędziego puchu lub wąską falbanką, pojawiaja się na portretach w drugiej poł. XVIII wieku. Miały obszerne, głębokie kapuzy, którymi można było okryć wysoką fryzurę wraz z czepkiem. Dzięki przecięciom na ręce plaszczyk nie rozchylał się na przodzie i szczelnie okrywał właścicielkę. Mufki, czy też "zarękawki" poczatkowo były niewielkie, szyte z atłasu, zdobione haftem, puchem, riuszkami i kokardami. Dla ocieplenia podkładano je puchem między warstwą wierzchnią a podszewką. "Zarękawków" używali także panowie. W trzeciej ćwierci XVIII wieku modne stały się ogromnych rozmiarów mufki futrzane, ale małe wygodne mufki jedwabne zapewne były używane nadal, ze względu na ich praktyczność i stosunkowo niską cenę. |
