Suknie angielskie z tkaniny drukowanej

Popularnością cieszyły się także lekkie stroje z malowanych lub drukowanych tkanin jedwabnych, lnianych i bawełnianych. Tkaniny te początkowo sprowadzano z Indii i Chin, później zaczęto je produkować także w Europie. Szyto z nich suknie francuskie, angielskie i żakiety.

Inną technika zdobienia gładkich tkanin był druk klockowy - poszczególne elementy wzoru odbijano na materiale rzeźbionymi klockami, oddzielnym dla każdego koloru. Technika ta była bardzo tania, toteż stosowaną ją do zdobienia bawełny i lnu. Efekt drukowania był znacznie mniej elegancki niż malowanie, nie zawsze udawało się równo złożyć poszczególne kolory, ale nanoszenie wzoru przebiegało o wiele szybciej.
Najzamożniejsze damy francuskie nie nosiły nigdy drukowanych sukien.

Warto zaznaczyć, że suknie malowane i drukowane są dość częste w kolekcjach ubiorów muzeów w Europie i Ameryce Północnej, ale zupełnie nie występują na portretach lub nawet miniaturach w przeciwieństwie do nieco późniejszych muślinowych sukien chemise.

Oprócz uproszczonego kroju i ograniczonych zdobień drukowane suknie wprowadzały jeszcze jedną, całkowicie rewolucyjną zmianę - w przeciwieństwie do sukien jedwabnych które nie tolerowały kontaktu z woda, stroje lniane i bawełniane można było łatwo oczyścić z kurzu i błota, czy po prostu wyprać. Odpowiadało bardzo paniom lubiącym spokojną, codzienną aktywność w ogrodzie czy parku wokół posiadłości.