Suknia à la française

W połowie XVIII wieku najpopularniejszym fasonem codziennych sukien damskich była robe à la française, suknia z charakterystycznymi fałami spływającymi z pleców jak płaszcz, nazwanymi potem "plie Watteau" (plisa Watteau). Noszono ją na ciasno sznurowany gorset i stelaż poszerzający biodra, którego rozmiar określały okoliczności i upodobania użytkowniczki, oraz stanowiącą część kompletu spódnicę. Brzegi stanika z przodu zazwyczaj nie łączyły się na środku - zamiast tego przód uzupełniano bawetem - dekorowana, pasująca do kompletu trójkątna wstawką zasłaniająca przód gorsetu. Brzegi stanika przyszywano do niej luźnym ściegiem lub przypinano szpilkami. Nieco później bawet rozdzielono na dwie połówki zapinane na środku na guziki lub haftki i połączone na stałe z suknią (tzw. Compares) - było to rozwiązanie znacznie wygodniejsze niż bawet.

Robe à la française mogła mieć skromniejszą lub bogatszą dekorację z koronek, falban z tej samej tkaniny, wstążek i sztucznych kwiatów. Używano na nie zarówno tkanin gładkich w jednym kolorze (tafty, atłasu, mory) jak i wielobarwnych brokatów w większe lub mniejsze stylizowane wzory kwiatowe, a także różnobarwne pionowe pasy.