Pomysł stworzenia kolekcji "Wielkie Damy Polskiego Renesansu" powstał w 2003 roku. Wtedy też rozpoczęliśmy zbieranie materiałów źródłowych: literatury i ikonografii, a także przygotowywanie tkanin, które leżały
i cierpliwie czekały na realizację tego przedsięwzięcia.

Trzeba przyznać, że znalezienie odpowiednich tkanin i dodatków był chyba najtrudniejszym fragmentem realizacji - materiały musiały nam odpowiadać i pod względem wzornictwa i jakości. Najczęściej spotykaliśmy się z całkowitym niezrozumieniem tematu u sprzedawców i zaledwie w kilku przypadkach obdarzono nas życzliwym zainteresowaniem.

Fizycznie wystawa powstała stosunkowo szybko, w kilka miesięcy, a poszczególne modele wzbudzały wielkie zainteresowanie osób odwiedzających pracownię. Osobom tym zawdzięczamy wielkie dawki moralnego wsparcia w chwilach całkowitego zwątpienia.

Również stałe zainteresowanie okazywane przez kierownika muzeum na Zamku Pieskowa Skała, Ewę Mikołajską, mobilizowało nas do dalszej realizacji projektu.

Przy tej kolekcji pracowały trzy osoby: Justyna Sepiał Rychlik, projektant i kostiumolog, Elżbieta Sobolewska, historyk i asystent kostiumologa, i Paweł Rychlik, specjalny asystent od zadań matematyczno - geometrycznych. Kolekcja została w całości sfinansowana przez firmę "Mme Chantberry - Kostiumologia i Krawiectwo Artystyczne" oraz z prywatnych środków wykonawców.

Jaka jest droga do powstania rekonstrukcji stroju?

Najpierw znajdujemy portret, który nas inspiruje, przyciąga naszą uwagę i zagnieżdża się w pamięci. Analizujemy go przez dłuższy czas, oglądając przez lupę, porównując z innymi reprodukcjami, w miarę możliwości starając się też obejrzeć oryginał. Poszukujemy także podobnych ubiorów na portretach innych osób lub innych portretów tej konkretnej. Czekają przy tym różne pułapki - powszechnym zwyczajem było, że z natury, w czasie pozowania malowano tylko twarz i ręce osoby portretowanej, aby pozującego nie zmęczyć długim siedzeniem w bezruchu. Suknię malowano wg szkicu albo dostarczano ją do pracowni gdzie rozkładano np. na ławie. Stąd mimo oddania szczegółów zdobień i haftów z niezwykłą nieraz wiernością występują nieprawidłowe skróty perspektywiczne czy wprowadzana na siłę symetria. Zdarza się również, że wiele lat po wykonaniu portretu zlecano wykonanie jego kopii - ale "unowocześnionej" i "umodnionej", odpowiadającej bardziej malarskim gustom młodszego pokolenia.

Równocześnie na podstawie naszej wiedzy o strojach historycznych powstaje wstępny szkic kroju i zarys technologiczny - miejsca, które mają być usztywnione, podszywane czy te, w których potrzebne są dodatkowe elementy konstrukcyjne nie widoczne na obrazach, a o których wiemy dzięki zabytkowym egzemplarzom ubiorów i ich opracowaniom.

Następnie ma miejsce istne polowanie na tkaniny. W Polsce nie ma zwyczaju, że sprzedawca wyszukuje odpowiednią tkaninę na rynku międzynarodowym i sprowadza ją dla klienta. Trzeba zadowolić się tym co jest dostępne, albo poszukiwać samemu, często za granicą.

Kiedy zgromadzimy już wszystkie niezbędne materiały przystępujemy do realizacji szczegółowo opracowanego projektu. Zależnie od modelu, wykonanie samej sukni zajmuje od trzydziestu do ponad stu godzin.

W trakcie szycia danego stroju kontrolujemy jego wygląd z wizerunkiem oryginału. Jeśli się zgadzają możemy sądzić, że rekonstrukcja jest prowadzona w pełni prawidłowo.